Κώστας Καζάκος
Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας στις 29 Μαΐου 1935 . Σπούδασε στην Ανώτερη Σχολή Κινηματογράφου, στο Τμήμα Σκηνοθεσίας και στη Δραματική Σχολή του Κάρολου Κουν. Ως ηθοποιός ξεκίνησε το 1953 πρώτα στον κινηματογράφο και από το 1957 στο θέατρο. Από το 1968 ξεκίνησε ως σκηνοθέτης αλλά και θεατρικός επιχειρηματίας. Επίσης και στη τηλεόραση ως ηθοποιός αλλά και σκηνοθέτης. Έχει λάβει μέρος σε περισσότερες από 50 κινηματογραφικές ταινίες και 30 θεατρικά έργα. Σκηνοθέτησε 12 θεατρικά έργα ενώ γύρισε δύο ταινίες ως σκηνοθέτης και παραγωγός.
Υπήρξε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Ελεύθερου Θεάτρου και μέλος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης. Ιδρυτικό μέλος του Ελληνοαραβικού Συνδέσμου και μέλος της Επιτροπής Αδείας Άσκησης του Επαγγέλματος του Ηθοποιού. Τιμήθηκε με τον "Χρυσό Απόλλωνα", βραβείο ηθοποιού Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών το 1967, και Α΄ Χρυσό Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσαλονίκης το 1973 για την αρτιότερη παραγωγή ("Λυσιστράτη").
Από το 2015 είναι Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας
Σε συνεντεύξεις του:
«Το θέατρο είναι μια τέχνη επίκαιρη, είναι μια συνομιλία των καλλιτεχνών με τους θεατές. Όταν υπάρχουν δύσκολες εποχές, το θέατρο αφήνει τα κλασσικά έργα του και πρέπει να αντιμετωπίσει το παρόν. Είναι η πιο ζωντανή τέχνη. Πρέπει να απαντάει στην ανάγκη του κοινού εκείνη την ώρα. Η τέχνη άλλωστε δεν κάνει από μόνη της επανάσταση. Ευαισθητοποιεί και βοηθάει στην συνειδητοποίηση της πραγματικότητας. […] Το θέατρο πρέπει να απαντήσει, αλλά δεν νομίζω ότι τώρα παίζει το ρόλο του. Είναι μια εποχή που θα έπρεπε να χτίζονται παραστάσεις σαν απάντηση στα καυτά προβλήματα του σήμερα. Ο κόσμος αναζητά στηρίγματα και πρέπει το θέατρο να τα βρίσκει. Αυτή είναι η δουλειά του».»
«Στη Τέχνη γενικά, και στο θέατρο ειδικότερα, ο στόχος είναι πάντα ανατρεπτικός. Η Τέχνη είναι επαναστατική λειτουργία. Δεν είναι μόνο πολιτική πράξη όπως λέμε, είναι επαναστατική πράξη. Ο κύριος στόχος και της αρχαίας τραγωδίας και όλης της τέχνης είναι η εξουσία. Και κυρίως η αλλοίωση, η αλλοτρίωση, που παθαίνει ο άνθρωπος όταν ασκεί απόλυτη εξουσία. Αυτό είναι το βασικό θέμα. Το θέατρο είναι γέννημα της άμεσης δημοκρατίας της Πνύκας, σε βαθμό τέτοιο που δεν ξέρει κανείς αν το θέατρο γέννησε τη δημοκρατία ή η δημοκρατία το θέατρο. Αλλά παραμένει το αληθινό θέατρο -γιατί η κλίμακα είναι τεράστια από το φθηνό, το χυδαίο, μέχρι το πανάκριβο- να είναι ανατρεπτικό στη βάση. Δεν αφήνει τίποτα όρθιο, αποδομεί τα πάντα. Σπέρνει την αμφιβολία εκεί που είναι θρονιασμένη η πίστη.»
Υπήρξε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Ελεύθερου Θεάτρου και μέλος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης. Ιδρυτικό μέλος του Ελληνοαραβικού Συνδέσμου και μέλος της Επιτροπής Αδείας Άσκησης του Επαγγέλματος του Ηθοποιού. Τιμήθηκε με τον "Χρυσό Απόλλωνα", βραβείο ηθοποιού Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών το 1967, και Α΄ Χρυσό Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσαλονίκης το 1973 για την αρτιότερη παραγωγή ("Λυσιστράτη").
Από το 2015 είναι Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας
Σε συνεντεύξεις του:
«Το θέατρο είναι μια τέχνη επίκαιρη, είναι μια συνομιλία των καλλιτεχνών με τους θεατές. Όταν υπάρχουν δύσκολες εποχές, το θέατρο αφήνει τα κλασσικά έργα του και πρέπει να αντιμετωπίσει το παρόν. Είναι η πιο ζωντανή τέχνη. Πρέπει να απαντάει στην ανάγκη του κοινού εκείνη την ώρα. Η τέχνη άλλωστε δεν κάνει από μόνη της επανάσταση. Ευαισθητοποιεί και βοηθάει στην συνειδητοποίηση της πραγματικότητας. […] Το θέατρο πρέπει να απαντήσει, αλλά δεν νομίζω ότι τώρα παίζει το ρόλο του. Είναι μια εποχή που θα έπρεπε να χτίζονται παραστάσεις σαν απάντηση στα καυτά προβλήματα του σήμερα. Ο κόσμος αναζητά στηρίγματα και πρέπει το θέατρο να τα βρίσκει. Αυτή είναι η δουλειά του».»
«Στη Τέχνη γενικά, και στο θέατρο ειδικότερα, ο στόχος είναι πάντα ανατρεπτικός. Η Τέχνη είναι επαναστατική λειτουργία. Δεν είναι μόνο πολιτική πράξη όπως λέμε, είναι επαναστατική πράξη. Ο κύριος στόχος και της αρχαίας τραγωδίας και όλης της τέχνης είναι η εξουσία. Και κυρίως η αλλοίωση, η αλλοτρίωση, που παθαίνει ο άνθρωπος όταν ασκεί απόλυτη εξουσία. Αυτό είναι το βασικό θέμα. Το θέατρο είναι γέννημα της άμεσης δημοκρατίας της Πνύκας, σε βαθμό τέτοιο που δεν ξέρει κανείς αν το θέατρο γέννησε τη δημοκρατία ή η δημοκρατία το θέατρο. Αλλά παραμένει το αληθινό θέατρο -γιατί η κλίμακα είναι τεράστια από το φθηνό, το χυδαίο, μέχρι το πανάκριβο- να είναι ανατρεπτικό στη βάση. Δεν αφήνει τίποτα όρθιο, αποδομεί τα πάντα. Σπέρνει την αμφιβολία εκεί που είναι θρονιασμένη η πίστη.»