Blog Archives

Τιμώμενο Πρόσωπο για το "Θεάτρου 'Οψεις" 2022 ο Αιτωλικιώτης ηθοποιός Μάκης Κωστίνης

7/16/2022

Ο ηθοποιός Μάκης Κωστίνης γεννήθηκε στο Αιτωλικό το 1952.

Μεγαλώνοντας, γνωρίστηκε τυχαία με τον ηθοποιό Τάκη Μηλιάδη, που ήταν και ο άνθρωπος που τον έπεισε να ασχοληθεί με την υποκριτική. «Δεν τελείωσα κάποια σχολή θεάτρου, αλλά με την παρότρυνση και τη στήριξη του ηθοποιούΤάκη Μηλιάδη”, θυμάται σήμερα ο ίδιος και προσθέτει πως στη συνέχεια έμαθε πολλά για την ιστορία του ελληνικού θεάτρου από έναν άλλον άξιο θεατράνθρωπο, τον Αρτέμη Μάτσα. Από τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, έδειξε μεγάλη αγάπη στις μιμήσεις, παρουσιάζοντας με επιτυχία μια μεγάλη γκάμα φωνών, γνωστών ηθοποιών, τραγουδιστών και πολιτικών. «Από το 1974 που ξεκίνησα συμμετείχα σε εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, όπου μπροστά σε 2.000 άτομα και βάλε έκανα σόου πίστας με μιμήσεις, παρουσιάζοντας περισσότερες από 100 φωνές!» θυμάται και τονίζει: «Η μίμηση δεν διδάσκεται, δεν μπορείς να την κάνεις με το ζόρι, σου βγαίνει αυθόρμητα».

Στο βιογραφικό του συμπεριλαμβάνονται πάρα πολλές συμμετοχές του σε ταινίες στο πλευρό θρυλικών κωμικών, για τους οποίους έχει να αφηγηθεί διάφορες ιστορίες. Ξεχωρίζουμε τις ταινίες «Τα τούβλα» (Ντίνος Ηλιόπουλος, Κώστας Βουτσάς, Σωτήρης Μουστάκας), «The... Κόπανοι» (Γιώργος Κωνσταντίνου), «Ο ροζ γάτος» (Σωτήρης Μουστάκας) κ.ά. Και φυσικά δεν απουσιάζει από σχεδόν καμία κινηματογραφική δουλειά του φίλου του Στάθη Ψάλτη, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1979 και είναι αυτός που τον έβγαλε στο σινεμά. Επίσης έπαιξε στις τηλεοπτικές σειρές
«Ορκιστείτε, παρακαλώ», «Βεγγαλικά», «Οι μικρομεσαίοι», «Της Ελλάδος τα παιδιά», «Λούφα και παραλλαγή», «Μαρία η άσχημη» κ.α.Δεν θα μπορούσε βέβαια να λείπει από το Θέατρο όπου έχει συνεργαστεί σε παραστάσεις με τη Ρένα Βλαχοπούλου, το Νίκο Ρίζο, τον Θανάση Βέγγο, τον Κώστα Χατζηχρήστο, τον Ντίνο Ηλιόπουλο κ.α. Τα τελευταία 10 χρόνια ο Μάκης Κωστίνης έχει αποτραβηχτεί από τα καλλιτεχνικά και ασχολείται με το τεράστιο φωτογραφικό αρχείο που διαθέτει, έχοντας μάλιστα κατά νου να εκδώσει κι ένα βιβλίο για τη showbiz με δικό του ανέκδοτο υλικό.

Παρακάτω, ο ίδιος αυτοβιογραφείται:“Γεννήθηκα στο Αιτωλικό Αιτωλοακαρνανίας το 1952. Εκεί βγάζουμε τα καλύτερα αβγοτάραχα, χέλια και τσιπούρες. Ο τόπος μου είναι ευλογημένος με όλα τα αγαθά του Θεού.Δύσκολα και πολύ φτωχικά τα χρόνια εκείνα. Ημασταν πέντε αδέρφια στην οικογένεια. Ο πατέρας μου εργαζόταν στη Χωροφυλακή της εποχής εκείνης. Οταν τέλειωσε από εκείνη τη δουλειά, έπιασε σε άλλη εργασία και για εβδομάδες έλειπε από το σπίτι για να φέρει χρήματα να μας μεγαλώσει. Μεγάλη ταλαιπωρία πέρασε ο άνθρωπος. Εγώ από μικρός πήγαινα και πουλούσα λαχεία μαζί με έναν φίλο για να βγάλουμε κάνα μεροκάματο, να ζήσει όλη η οικογένεια. Εκανα πολλές δουλειές. Πήγαινα και έκοβα πορτοκάλια και τα πουλούσα, έκοβα σύκα για να μαζέψω 15 δραχμές για να πάω εκδρομή. Δεν είχαμε τίποτα εκείνα τα χρόνια. Και επειδή πέρασα πολύ μεγάλες φτώχειες ως νέος, τώρα προσπαθώ να βοηθάω όσο μπορώ φτωχούς και πεινασμένους. Το θεωρώ χρέος μου, για να μη ζήσει άλλος άνθρωπος ό,τι ζήσαμε εμείς εκείνες τις εποχές. Βλέπεις τώρα να σκίζουν τα τζιν παντελόνια. Εκείνη την εποχή εγώ φορούσα παντελόνια γεμάτα μπαλώματα και ντρεπόμουν να σηκωθώ από το θρανίο του σχολείου να πω μάθημα από τα πολλά μπαλώματα! Παπούτσια παίρναμε μόνο τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα. Και όταν χαλούσαν, βάζαμε πεταλάκια μπροστά για να μη βγαίνουν τα δάχτυλά μας έξω. Θυμάμαι που πηγαίναμε στην εκκλησία και παίρναμε ρούχα που μας έστελνε η αμερικανική βοήθεια για να μπορέσουμε να ντυθούμε τον χειμώνα. Το απωθημένο μου όμως ήταν άλλο: Κάθε μέρα περνούσε από το σχολείο ένας που πουλούσε σάμαλι. Εγώ δεν είχα χρήματα για να πάρω. Περίμενα λοιπόν να τελειώσει το σάμαλι που έπαιρναν τα άλλα παιδιά και πήγαινα κι έπαιρνα τα τρίμματα για να το γευτώ. Κάποια Χριστούγεννα, πιτσιρίκι εγώ, ο πατέρας μας είχε αγοράσει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, το οποίο, επειδή δεν είχε να το πληρώσει, ήρθε ο έμπορος στο σπίτι, το ξεστόλισε και μας το πήρε πίσω. Είναι κάποιες εικόνες που δεν μου φεύγουν από τον νου.

Με την υποκριτική πως μου μπήκε το μικρόβιο; Από έναν κινηματογράφο που έπαιζε στην περιοχή. Εγώ έφυγα από το χωριό μου σε ηλικία 15 ετών. Οταν ήρθα στην Αθήνα, έμεινα στην οδό Αλαμάνας, σε ένα δίπατο σπίτι, με πολλά δωμάτια πάνω και κάτω και μια κοινή τουαλέτα για όλους. Για να μπορώ να πληρώνω το δωμάτιο, δούλευα φτυάρι και κασμά. Και επειδή ήμουν πολύ καλός, έπαιρνα 3.500 δραχμές μηνιάτικο. Οσα έπαιρνε ένας δημόσιος υπάλληλος εκείνα τα χρόνια. Εχω δουλέψει πολύ στη ζωή μου. Μα πάρα πολύ! Στην πορεία γνώρισα τον Σπύρο Καλογήρου και μπήκα στο επάγγελμα του ηθοποιού. Ημουν από τους πρώτους Ελληνες που έκαναν μιμήσεις, το 1974! Πήγαινα τότε να σπουδάσω στη σχολή ψυκτικών μηχανημάτων. Δεν καταλάβαινα όμως τα μαθηματικά και έτσι την παράτησα και άρχισα ναζωγραφίζω με το μολύβι Ελληνες καλλιτέχνες επειδή έπιαναν τα χέρια μου. Μου λέει λοιπόν ένας φίλος: «Ελα να με δεις στο θέατρο Αλάμπρα, όπου έκαναν εκείνη την εποχή διαγωνισμούς ταλέντων. Πηγαίνω και ξαφνικά έτυχε την ίδια μέρα να μην πάει ο Χάρρυ Κλυνν που ήταν προσκεκλημένος στην παράσταση. Ο φίλος μιλάει στον θεατρώνη για μένα ότι είμαι καλός μίμος, ανεβαίνω στη σκηνή και γίνεται χαμός από χειροκροτήματα. Ανάμεσα στους θεατές είναι και ένας δημοσιογράφος από τη «Βραδυνή», ο οποίος με καλεί σε μια δεξίωση. Ο ένας με τον άλλον μίλησαν για το ταλέντο μου και άρχισα να πηγαίνω από θέατρο σε θέατρο κάνοντας μιμήσεις, με τον κόσμο να με αποθεώνει. Εφτασαν στο σημείο να με αποθεώσουν εκείνη την εποχή ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και ο Ντέμης Ρούσσος, που ήταν μαζί στο συγκρότημα. Στις αρχές της καριέρας μου βγήκα ως εξαιρετικό ταλέντο με τον Τάκη Μηλιάδη. Στο θέατρο ξεκίνησα το 1980."